Streik

Stod opp til vanleg tid og irriterte meg over at Vanessa som vanleg kunne sove lenger enn meg, for det var streik på skulen hennar. Ingen gidder å bry seg med å fortelje meg, eller nokre andre på skulen, at det er streik der og. Jaja, frisk spasertur om morgonen gjer jo godt. Trur ikkje eingang alle lærarane var klare over det, for eg møtte både ein og to på veg heim igjen.

Så eg gjekk heim att, slappa av, gjorde ingenting og spiste før eg drog til Rio Sul for å gå på kino, og me såg "Babylon A.D" eller noko. Ikkje min type film nei. Vin Diesel er brødteit.
Når eg kom heim, var eg og Vanessa og Sara på joggetur. Nei, ikkje så sprekt som ein skulle tru. Me jogga, gjekk, gjekk, gjekk. Satt i ein park, gjekk til kakefabrikken og kjøpte nybakte portugisiske kaker (og DEI er gode! Og det er opent der heile døgnet), satt på ein benk og åt dei, og hadde ring-på-spring tilbake. Ikkje rart eg vert tjukkare.
Skal moglegvis på stranda i løpet av veka:) Negativt fordi det betyr bikini, og positivt fordi det er strand.

På fredag var eg ute med ein gjeng frå klassen. Me var 8 stk som åt på kinarestaurant. Ikkje dyrt akkurat. Me spleiste, og betalte 7 euro kvar. Det var for ein rett til kvar, ei vassflaske, to cola-ar og tre mugger Sangria (den einaste vinen eg kan seie er god, faktisk). Altså 60 kr på kvar.
Etterpå gjekk me til parken. Ungdom her har like lite å finne på i helgene, så då sit dei i parken og drikk. Er sikkert ekstra low-life her, fordi det aldri hender noko her.
Jaja, me var innom supermarknaden ved siden av parken for å kjøpe drikke. Eg er fascinert. Det er 16årsgrense her, og dei bryr seg ikkje uansett. Du går inn, finn hylla med sprit (alt er inne i matbutikken) og du kjøper det du vil, skremmande billeg så klart (eg siterer; Bacardi for 12 euro- ca 100 kr) og går ut og drikk det.
Jaja. Eg er fornufitg og holdt meg frå det. Familien sa at dei veit dei kan stole på meg, og gir meg ikkje nokre innetider, så då må eg jo bevise at eg er ansvarleg, så eg var heime, klinkande edru kvart på tolv.

Eg har totalforbud mot å gå åleine om kveldande, så anten må eg verte henta, eller så må eg få følgje heim. Eg tenkte at dei andre sikkert heller ville ha det gøy enn å gå med meg, så eg tenkte å sende melding om å verte henta, men neida, då stod plutseleg alle gutane frå klassen der og ville følgje meg. Dei er verkeleg ansvarlege her.
Det endte med at Hugo fulgte meg heim, for han hadde spørt om eg ville vere med, og då var det hans ansvar å få meg heim. Ta den, dykk heime^^ Ligg nokre hakk bak på gentlemanskalaen;)

På laurdag hadde David bursdag - 9 år. Me brukte heile formiddagen på å stelle i stand selskapet hans i kjellaren. Ganske unaudsynt, då ungane etter ti min hadde øydelagt alt. God tid, sa du?
Selskapet skulle byrje kl 2, og klokka 3 kom den første ungen. Klokka var nærmare 4 før alle var der. På den andre sida gjekk dei aldri heim igjen, men var til rundt kl 10.

Midt på laurdagen kom Pedro, sonen til Louisa, nabodama med kattar, og nevøen hans med ein bag med gratis stæsj og startnummer. Startnummer? Jau, det var det løpet Mâe hadde snakka om at me skulle delta i, over ei bru. Eg opna ein reklame, og leser fyrste linja. "Halvmaraton i Lisboa, 17 km". What! Sånt skjer når du berre forstår delvis kva folk seier. Brukte eit par timar på å irritere meg og lure på å bli sjuk neste dag, men det viste seg at eg skulle springe mini-maraton, berre 8 km.
Eg har forandra meg allereie. I Noreg hadde eg aldri gjort noko slikt, trur eg. Her, før eg visste ordet av det, sat eg i bilen med to menn eg ikkje hadde prata med før kl halv 8 om morgonen, på veg mot et gigantisk løp over Vasco da Gama-brua i Lisboa, med direktesending på TV og greier.
Køyrde inn i Lisboa over Ponte de 25. Abril med sola i ryggen. Den byen er så vakker. Fekk sånn "kan klare alt"-kjensle, og hadde lyst til å hyle av fryd.
Eg trur det var ca 15000 stk med på løpet. Eg trudde ikkje det fanst så mange menneske. Det krelte verkeleg, og eg brukte heile løpet på å springe forbi folk. Sprang fortare enn alle eg såg, og kom likevel ikkje heilt fram. Utruleg folkemengd.
Kom i mål på omlag 52:15, dyvvåt av sveitte. Kunne gjort det betre, men det var for mange folk, og kom litt for brått på.
Heldigvis fann nevøen meg (veit enno ikkje kva han heiter). Han er 17 og me sleit litt med å finne tilbake til bilen, men greide det dog til slutt. Far hans jobbar hos det selskapet som er hovudsponsor for sånne løp, og difor får han tre gratis plassar - han, Pedro og eg - kvar gong. Eg har sagt ja til å dra til Porto i oktober for å vere med på løp der og. Ja, skjer rare ting når du er på utveksling.

Då eg kom tilbake, dusja eg, og åt middag hos Louisa i lag med dei to og den vakre dottera til Pedro - Mariana på 8. Koseleg. Etterpå såg me "Meet the Robinsons" der. Eg vart sjuk.
Mangel på søvn, løpet og evt smitte frå Dúlio førte til at eg endte opp med feber og vondt i hovudet og kraftig forkjøling. Er framleis småsjuk, men er på betringens veg, heldigvis.

Eg må beklage eventuelle skrivefeil og feilformuleringar. No har det gått tre veker sidan eg prata norsk sist, og ellers har eg berre sagt "hurpe" og "kossen går det?" på norsk til læreviljuge klassekameratar.
Eg veit ikkje kva språk eg tenkjer på eingang (Det er det eg seier, Linda!). Har etterkvert blitt ein reser i engelsk (treng ikkje dra til USA for å bli det) og den siste veka har eg så smått begynt å prate. Det er ein fantastisk lettelse å faktisk kunne følgje med på ein diskusjon og fatte kva dei seier. No forstår eg nesten alt. På veg heim frå skulen fulgte eg med Pedro, den ultimate nerden i klassen, og han babla om alt fra merkelege kampsportar til religion, og eg forstod:) Det er så deilig. Og greier stort sett å gjere meg forstått no, sjølv om eg ikkje heilt kan verbtidene (er unnskyldt. Det er ca tjue.).
Så om ikkje lenge skal det nok gå så fint, så:)

Orddeling her er ikkje noko problem - dei har aldri funne ut korleis dei skal settast saman;
espingarda de pressâo de ar - luftgevær
relógio de pulso de ouro - gullarmbåndsur

Snakk om å gjere det tungvint.

Hår: eg trur 60% av gutane har hanekam/Kristian Kjelling-sveis med kort på sidene og lenger frå panna og bak.

Mobil er det viktigaste. Å ha ein kul mobil er svæææært viktig. Eg drit i det, og bruker min delvis oppslitte Nokia, men alle eg ser har ein eller annan fancy sak dei sit og knottar på. Ikkje spør meg kvifor akkurat det skulle vere kult, men slik er det.









Hallvard saknar meg. Så koseleg:) Saknar deg og;)


Eg bør vel sove nå. Ingen streik i morgon, så eg må nok opp til vanleg tid, sjølv om me neppe har historielærar. Han har ein tendens til aldri å vere der, så me spelar kort på caféen. Sløs av tid, for eg ville heller sove.

Alt står bra til her:)
Skriv ikkje så ofte, for eg gidder ikkje bruke så masse tid på det, så tek heller eit langt innlegg ein gong ibland.


Nøgd Eirin? :)