Har flytta og komt meg nokolunde paa plass hos "naboen".
Hyggjeleg par pa 55-60 aar, med to vaksne barn.
Er meir besteforeldre enn foreldre, foeler eg, og hadde kraftig heimlengt til Santos dei foerste dagane.
No har eg vend meg til tanken, og har det bra der:)
Portugisisken vert raskt betre, daa dei berre pratar portugsisk, og eg kjem til aa faa sjaa meir av landet hos dei, daa dei reiser mykje:)
No er eg hos Santos og snyltar paa nettet. Trur spesielt David saknar med, soete guten:) Men ser dei kvar dag,saa skal gaa bra.
Til helga er det leir med AFS i Lousã. Blir fett:D
Her er den nye addressa mi (hint hint):
Rua Teófilo Braga, Lt 536 (ikkje 534 lenger, men eg faar det likevel)
2975-332 Quinta do Conde
Setúbal
Portugal
15. oktober 2008
11. oktober 2008
Right here in the place where I belong
Here I am - This is me. There's nowhere in the world I'd rather be.
Here I am, so young and strong, right here in the place where I belong.
Nettet har endeleg bestemt seg for å fungere igjen, etter over ei veke.
No sit eg og Dúlio og henger på senga til Vanessa. Me har spelt fotball i to og ein halv time mot nokre venner av Dúlio frå Lisboa. Herleg å spele fotball! Sjølv om eg var litt nervøs, som einaste jente mot mannfolk mellom tjue og tjuefem, som bl.a. spilte på ungdomslaget til Sporting og Lisboa for nokre år sidan. Men det er sikkert noko med den portugisiske lufta som gjer folk gode i fotball, for til tross for t par ekstra gram på magen, dårlege sko og gnagsår, greide eg å imponere alle, og score 3-4 mål.
Er nøgd med dagens arbeid.
Er så fantastisk herleg å spele fotball at eg ikkje har ord. Trur ikkje eg har vore klar over kor mykje eg har sakna det.
I løpet av veka skal me til Lisboa og spele med dei same folka. Herleg.Herleg:)
Ellers vert dette siste dagen hos familien Santos. I morgon skal eg pakke kofferten, og flytte meg omlag 40 m ned gata til min koselege nabo Louisa med kattane.
Eg er så glad. Supertrist å måtte forlate desse herlege menneska, men det er den beste løysinga. Eg slepp å flytte til dei eg ikkje liker, for dit skal Charlotte, den tyske jenta som har budd hos Louisa til idag.
Emosjonell berg-og-dalbane desse siste to dagane. Eg har heile tida hatt lyst å flytte til Louisa, og kvar gong det har sett ut som eg kunne komme dit, kunne eg ikkje likevel. Hadde verkeleg ikkje lyst å bu hos dei andre, og igår då det vart avgjort kvar eg måtte, sende Dúlio meg ein melding mens eg var på skulen at han hadde dårlege nyhende.
Eg mildt sagt litt nedfor, men då eg kom heim sa han; Vil du høyre kva som er nytt? Du skal bu hos Cintra.
Eg byrja nesten å grine av glede.
Alt ordna seg til slutt:)
I kveld skal eg spise middag med Louisa, Pedro og Vanda (mine kommande søsken) og kjærasten til Vanda.
Eg har det topp. Er blitt vant til livet og kulturen her no. Kjem til å kysse alle kver gong eg møtar nokon når eg kjem til Noreg att. Eg har allereie begynt å kome for seint til alt, og ha ein ganske likegyldig haldning til avtalar. Veit ikkje om det er positivt. Hadde store planar om å verte betre med å kome til tida og vere meir punktleg, men trur ikkje det går an her. Vanlegvis er folk minst ein time for seine, uansett. Lærarar er minst ti min for seine, og historielæraren min har berre vore der 10% av timane.
Eg har starta på kampen mot kiloane. Sist laurdag sprang eg 7 km på 40 min med Pedro, min nye bror. Litt for raskt for meg, men han spring liksom maraton til vanleg, og dei som kjenner meg, veit at eg aldri vil vere dårlegare.
Om kvelden var me i Lisboa i 27-årsdag til Vanda på ein flamenco-restaurant. Sjølv om det er ein spansk dans, føler eg det er populært her, og er ofte kulturelt innslag. Fantastisk kult.
Etterpå var med ute og såg på Lisboas natteliv. Så mykje folk! Måtte brøyte oss fram mellom store og små, fulle og edru for i det heile tatt kunne forflytte oss.
Eg la meg rundt kl 4 den natta.
Søndag stod eg opp kl 9 og spelte tennis med Dúlio og kompisen hans, David + kjærasten hans.
Etterpå var me i 27årsdag for Vanda igjen, denne gong for familie og venner. Så mykje god mat! Eg var for andre gong i mitt liv (i løpet av denne mnd) så mett at eg heldt på å krepere.
Men mandag hadde eg både gym og futsaltrening, og pådro meg så kraftig gangsperr at eg trur eg fekk forbrent ein del kaloriar.
På onsdag hadde eg gym igjen, og presterte nok ein gong å få vurdering NA (avansert nivå), sjølv om eg ikkje gjorde så mykje. Læraren diggar meg.
Etterpå var eg på basketballtrening. Haha, kven skulle trudd det?
Basketball på torsdag og.
I går greide me å miste futsaltreninga fordi me var på Forum Almada for å kjøpe dei nydelege futsalskoa eg har hatt lyst på i fleire veker. Kvifor vart eg ikkje overraska då dei berre hadde str 44 igjen?
Dei som kjenner meg, veit kor vanskeleg det er å finne sko eg likar. Då eg endeleg fant nokre og blei ferdig, viste det seg i dag tidlig at det ikkje er futsal-sko, men til kunstgras. Er det mogleg?
Eg tenkte at eg hadde grunn til å ikkje kome, då eg måtte kjøpe sko (føtene mine er øydelagd av for dårlege joggesko), men det viste seg at eg mista treninga til inga nytte.
Var der med Charlotte, Dúlio og Sarah, og det endte med at me åt der. På togstasjonen utanfor Quinta do Conde vart me henta av Paulo, kompisen til Dúlio.
Eg var på café med Dúlio frå 11 til halv 1 ilag med vennene hans:)
Café midt om natta. Er normalt her istadenfor pub. Kanskje fordi dei ofte fungerar som bar i tillegg.
I Quinta do Conde er det omlag 30 000 innbyggjerar. Det er ikkje så mykje anna enn hus. Og Caféar. Cáfear over alt. På veg til skulen går eg forbi tre-fire-fem, og berre to andre butikkar.
Dei fleste skapningar eter for å kunne leve. Portugiserar lever for å kunne ete. Trur ikkje det er mogleg å vere ein plass der du ikkje kan få tak i noko spiseleg innan ti minutt, sånn bortsett frå langt ute i naturen.
Masse masse mat! Sjølve maten er sunn; poteter, fisk, kylling, grønnsaker, suppe. Problemet er at dei har så mykje imellom måltidene som ikkje er sunt.
Eg fortelde om kakefabrikken?
Ei kake kostar 60 centimos- ca 5 kr - der. Og dei er vanlegvis på storleik med to hender. Mmm:) Litt ekstra flesk må dykk forberede dykk på når eg kjem att;)
No har eg bakt sjokoladekake:)
Eg veit dykk meiner eg skriv for sjeldan, men dykk må nok berre venne dykk til det. Til no har det vore fordi det trådlause nettet berre funker ein gong i blandt(trur det er naboen sitt), men frå i morgon kjem eg til å bu i eit hus utan PC, og lenger vekke frå det trådlause, så det vert nok sjeldnare etterkvart.
Beijinhos!
Here I am, so young and strong, right here in the place where I belong.
Nettet har endeleg bestemt seg for å fungere igjen, etter over ei veke.
No sit eg og Dúlio og henger på senga til Vanessa. Me har spelt fotball i to og ein halv time mot nokre venner av Dúlio frå Lisboa. Herleg å spele fotball! Sjølv om eg var litt nervøs, som einaste jente mot mannfolk mellom tjue og tjuefem, som bl.a. spilte på ungdomslaget til Sporting og Lisboa for nokre år sidan. Men det er sikkert noko med den portugisiske lufta som gjer folk gode i fotball, for til tross for t par ekstra gram på magen, dårlege sko og gnagsår, greide eg å imponere alle, og score 3-4 mål.
Er nøgd med dagens arbeid.
Er så fantastisk herleg å spele fotball at eg ikkje har ord. Trur ikkje eg har vore klar over kor mykje eg har sakna det.
I løpet av veka skal me til Lisboa og spele med dei same folka. Herleg.Herleg:)
Ellers vert dette siste dagen hos familien Santos. I morgon skal eg pakke kofferten, og flytte meg omlag 40 m ned gata til min koselege nabo Louisa med kattane.
Eg er så glad. Supertrist å måtte forlate desse herlege menneska, men det er den beste løysinga. Eg slepp å flytte til dei eg ikkje liker, for dit skal Charlotte, den tyske jenta som har budd hos Louisa til idag.
Emosjonell berg-og-dalbane desse siste to dagane. Eg har heile tida hatt lyst å flytte til Louisa, og kvar gong det har sett ut som eg kunne komme dit, kunne eg ikkje likevel. Hadde verkeleg ikkje lyst å bu hos dei andre, og igår då det vart avgjort kvar eg måtte, sende Dúlio meg ein melding mens eg var på skulen at han hadde dårlege nyhende.
Eg mildt sagt litt nedfor, men då eg kom heim sa han; Vil du høyre kva som er nytt? Du skal bu hos Cintra.
Eg byrja nesten å grine av glede.
Alt ordna seg til slutt:)
I kveld skal eg spise middag med Louisa, Pedro og Vanda (mine kommande søsken) og kjærasten til Vanda.
Eg har det topp. Er blitt vant til livet og kulturen her no. Kjem til å kysse alle kver gong eg møtar nokon når eg kjem til Noreg att. Eg har allereie begynt å kome for seint til alt, og ha ein ganske likegyldig haldning til avtalar. Veit ikkje om det er positivt. Hadde store planar om å verte betre med å kome til tida og vere meir punktleg, men trur ikkje det går an her. Vanlegvis er folk minst ein time for seine, uansett. Lærarar er minst ti min for seine, og historielæraren min har berre vore der 10% av timane.
Eg har starta på kampen mot kiloane. Sist laurdag sprang eg 7 km på 40 min med Pedro, min nye bror. Litt for raskt for meg, men han spring liksom maraton til vanleg, og dei som kjenner meg, veit at eg aldri vil vere dårlegare.
Om kvelden var me i Lisboa i 27-årsdag til Vanda på ein flamenco-restaurant. Sjølv om det er ein spansk dans, føler eg det er populært her, og er ofte kulturelt innslag. Fantastisk kult.
Etterpå var med ute og såg på Lisboas natteliv. Så mykje folk! Måtte brøyte oss fram mellom store og små, fulle og edru for i det heile tatt kunne forflytte oss.
Eg la meg rundt kl 4 den natta.
Søndag stod eg opp kl 9 og spelte tennis med Dúlio og kompisen hans, David + kjærasten hans.
Etterpå var me i 27årsdag for Vanda igjen, denne gong for familie og venner. Så mykje god mat! Eg var for andre gong i mitt liv (i løpet av denne mnd) så mett at eg heldt på å krepere.
Men mandag hadde eg både gym og futsaltrening, og pådro meg så kraftig gangsperr at eg trur eg fekk forbrent ein del kaloriar.
På onsdag hadde eg gym igjen, og presterte nok ein gong å få vurdering NA (avansert nivå), sjølv om eg ikkje gjorde så mykje. Læraren diggar meg.
Etterpå var eg på basketballtrening. Haha, kven skulle trudd det?
Basketball på torsdag og.
I går greide me å miste futsaltreninga fordi me var på Forum Almada for å kjøpe dei nydelege futsalskoa eg har hatt lyst på i fleire veker. Kvifor vart eg ikkje overraska då dei berre hadde str 44 igjen?
Dei som kjenner meg, veit kor vanskeleg det er å finne sko eg likar. Då eg endeleg fant nokre og blei ferdig, viste det seg i dag tidlig at det ikkje er futsal-sko, men til kunstgras. Er det mogleg?
Eg tenkte at eg hadde grunn til å ikkje kome, då eg måtte kjøpe sko (føtene mine er øydelagd av for dårlege joggesko), men det viste seg at eg mista treninga til inga nytte.
Var der med Charlotte, Dúlio og Sarah, og det endte med at me åt der. På togstasjonen utanfor Quinta do Conde vart me henta av Paulo, kompisen til Dúlio.
Eg var på café med Dúlio frå 11 til halv 1 ilag med vennene hans:)
Café midt om natta. Er normalt her istadenfor pub. Kanskje fordi dei ofte fungerar som bar i tillegg.
I Quinta do Conde er det omlag 30 000 innbyggjerar. Det er ikkje så mykje anna enn hus. Og Caféar. Cáfear over alt. På veg til skulen går eg forbi tre-fire-fem, og berre to andre butikkar.
Dei fleste skapningar eter for å kunne leve. Portugiserar lever for å kunne ete. Trur ikkje det er mogleg å vere ein plass der du ikkje kan få tak i noko spiseleg innan ti minutt, sånn bortsett frå langt ute i naturen.
Masse masse mat! Sjølve maten er sunn; poteter, fisk, kylling, grønnsaker, suppe. Problemet er at dei har så mykje imellom måltidene som ikkje er sunt.
Eg fortelde om kakefabrikken?
Ei kake kostar 60 centimos- ca 5 kr - der. Og dei er vanlegvis på storleik med to hender. Mmm:) Litt ekstra flesk må dykk forberede dykk på når eg kjem att;)
No har eg bakt sjokoladekake:)
Eg veit dykk meiner eg skriv for sjeldan, men dykk må nok berre venne dykk til det. Til no har det vore fordi det trådlause nettet berre funker ein gong i blandt(trur det er naboen sitt), men frå i morgon kjem eg til å bu i eit hus utan PC, og lenger vekke frå det trådlause, så det vert nok sjeldnare etterkvart.
Beijinhos!
1. oktober 2008
Streik
Stod opp til vanleg tid og irriterte meg over at Vanessa som vanleg kunne sove lenger enn meg, for det var streik på skulen hennar. Ingen gidder å bry seg med å fortelje meg, eller nokre andre på skulen, at det er streik der og. Jaja, frisk spasertur om morgonen gjer jo godt. Trur ikkje eingang alle lærarane var klare over det, for eg møtte både ein og to på veg heim igjen.
Så eg gjekk heim att, slappa av, gjorde ingenting og spiste før eg drog til Rio Sul for å gå på kino, og me såg "Babylon A.D" eller noko. Ikkje min type film nei. Vin Diesel er brødteit.
Når eg kom heim, var eg og Vanessa og Sara på joggetur. Nei, ikkje så sprekt som ein skulle tru. Me jogga, gjekk, gjekk, gjekk. Satt i ein park, gjekk til kakefabrikken og kjøpte nybakte portugisiske kaker (og DEI er gode! Og det er opent der heile døgnet), satt på ein benk og åt dei, og hadde ring-på-spring tilbake. Ikkje rart eg vert tjukkare.
Skal moglegvis på stranda i løpet av veka:) Negativt fordi det betyr bikini, og positivt fordi det er strand.
På fredag var eg ute med ein gjeng frå klassen. Me var 8 stk som åt på kinarestaurant. Ikkje dyrt akkurat. Me spleiste, og betalte 7 euro kvar. Det var for ein rett til kvar, ei vassflaske, to cola-ar og tre mugger Sangria (den einaste vinen eg kan seie er god, faktisk). Altså 60 kr på kvar.
Etterpå gjekk me til parken. Ungdom her har like lite å finne på i helgene, så då sit dei i parken og drikk. Er sikkert ekstra low-life her, fordi det aldri hender noko her.
Jaja, me var innom supermarknaden ved siden av parken for å kjøpe drikke. Eg er fascinert. Det er 16årsgrense her, og dei bryr seg ikkje uansett. Du går inn, finn hylla med sprit (alt er inne i matbutikken) og du kjøper det du vil, skremmande billeg så klart (eg siterer; Bacardi for 12 euro- ca 100 kr) og går ut og drikk det.
Jaja. Eg er fornufitg og holdt meg frå det. Familien sa at dei veit dei kan stole på meg, og gir meg ikkje nokre innetider, så då må eg jo bevise at eg er ansvarleg, så eg var heime, klinkande edru kvart på tolv.
Eg har totalforbud mot å gå åleine om kveldande, så anten må eg verte henta, eller så må eg få følgje heim. Eg tenkte at dei andre sikkert heller ville ha det gøy enn å gå med meg, så eg tenkte å sende melding om å verte henta, men neida, då stod plutseleg alle gutane frå klassen der og ville følgje meg. Dei er verkeleg ansvarlege her.
Det endte med at Hugo fulgte meg heim, for han hadde spørt om eg ville vere med, og då var det hans ansvar å få meg heim. Ta den, dykk heime^^ Ligg nokre hakk bak på gentlemanskalaen;)
På laurdag hadde David bursdag - 9 år. Me brukte heile formiddagen på å stelle i stand selskapet hans i kjellaren. Ganske unaudsynt, då ungane etter ti min hadde øydelagt alt. God tid, sa du?
Selskapet skulle byrje kl 2, og klokka 3 kom den første ungen. Klokka var nærmare 4 før alle var der. På den andre sida gjekk dei aldri heim igjen, men var til rundt kl 10.
Midt på laurdagen kom Pedro, sonen til Louisa, nabodama med kattar, og nevøen hans med ein bag med gratis stæsj og startnummer. Startnummer? Jau, det var det løpet Mâe hadde snakka om at me skulle delta i, over ei bru. Eg opna ein reklame, og leser fyrste linja. "Halvmaraton i Lisboa, 17 km". What! Sånt skjer når du berre forstår delvis kva folk seier. Brukte eit par timar på å irritere meg og lure på å bli sjuk neste dag, men det viste seg at eg skulle springe mini-maraton, berre 8 km.
Eg har forandra meg allereie. I Noreg hadde eg aldri gjort noko slikt, trur eg. Her, før eg visste ordet av det, sat eg i bilen med to menn eg ikkje hadde prata med før kl halv 8 om morgonen, på veg mot et gigantisk løp over Vasco da Gama-brua i Lisboa, med direktesending på TV og greier.
Køyrde inn i Lisboa over Ponte de 25. Abril med sola i ryggen. Den byen er så vakker. Fekk sånn "kan klare alt"-kjensle, og hadde lyst til å hyle av fryd.
Eg trur det var ca 15000 stk med på løpet. Eg trudde ikkje det fanst så mange menneske. Det krelte verkeleg, og eg brukte heile løpet på å springe forbi folk. Sprang fortare enn alle eg såg, og kom likevel ikkje heilt fram. Utruleg folkemengd.
Kom i mål på omlag 52:15, dyvvåt av sveitte. Kunne gjort det betre, men det var for mange folk, og kom litt for brått på.
Heldigvis fann nevøen meg (veit enno ikkje kva han heiter). Han er 17 og me sleit litt med å finne tilbake til bilen, men greide det dog til slutt. Far hans jobbar hos det selskapet som er hovudsponsor for sånne løp, og difor får han tre gratis plassar - han, Pedro og eg - kvar gong. Eg har sagt ja til å dra til Porto i oktober for å vere med på løp der og. Ja, skjer rare ting når du er på utveksling.
Då eg kom tilbake, dusja eg, og åt middag hos Louisa i lag med dei to og den vakre dottera til Pedro - Mariana på 8. Koseleg. Etterpå såg me "Meet the Robinsons" der. Eg vart sjuk.
Mangel på søvn, løpet og evt smitte frå Dúlio førte til at eg endte opp med feber og vondt i hovudet og kraftig forkjøling. Er framleis småsjuk, men er på betringens veg, heldigvis.
Eg må beklage eventuelle skrivefeil og feilformuleringar. No har det gått tre veker sidan eg prata norsk sist, og ellers har eg berre sagt "hurpe" og "kossen går det?" på norsk til læreviljuge klassekameratar.
Eg veit ikkje kva språk eg tenkjer på eingang (Det er det eg seier, Linda!). Har etterkvert blitt ein reser i engelsk (treng ikkje dra til USA for å bli det) og den siste veka har eg så smått begynt å prate. Det er ein fantastisk lettelse å faktisk kunne følgje med på ein diskusjon og fatte kva dei seier. No forstår eg nesten alt. På veg heim frå skulen fulgte eg med Pedro, den ultimate nerden i klassen, og han babla om alt fra merkelege kampsportar til religion, og eg forstod:) Det er så deilig. Og greier stort sett å gjere meg forstått no, sjølv om eg ikkje heilt kan verbtidene (er unnskyldt. Det er ca tjue.).
Så om ikkje lenge skal det nok gå så fint, så:)
Orddeling her er ikkje noko problem - dei har aldri funne ut korleis dei skal settast saman;
espingarda de pressâo de ar - luftgevær
relógio de pulso de ouro - gullarmbåndsur
Snakk om å gjere det tungvint.
Hår: eg trur 60% av gutane har hanekam/Kristian Kjelling-sveis med kort på sidene og lenger frå panna og bak.
Mobil er det viktigaste. Å ha ein kul mobil er svæææært viktig. Eg drit i det, og bruker min delvis oppslitte Nokia, men alle eg ser har ein eller annan fancy sak dei sit og knottar på. Ikkje spør meg kvifor akkurat det skulle vere kult, men slik er det.
Hallvard saknar meg. Så koseleg:) Saknar deg og;)
Eg bør vel sove nå. Ingen streik i morgon, så eg må nok opp til vanleg tid, sjølv om me neppe har historielærar. Han har ein tendens til aldri å vere der, så me spelar kort på caféen. Sløs av tid, for eg ville heller sove.
Alt står bra til her:)
Skriv ikkje så ofte, for eg gidder ikkje bruke så masse tid på det, så tek heller eit langt innlegg ein gong ibland.
Nøgd Eirin? :)
Så eg gjekk heim att, slappa av, gjorde ingenting og spiste før eg drog til Rio Sul for å gå på kino, og me såg "Babylon A.D" eller noko. Ikkje min type film nei. Vin Diesel er brødteit.
Når eg kom heim, var eg og Vanessa og Sara på joggetur. Nei, ikkje så sprekt som ein skulle tru. Me jogga, gjekk, gjekk, gjekk. Satt i ein park, gjekk til kakefabrikken og kjøpte nybakte portugisiske kaker (og DEI er gode! Og det er opent der heile døgnet), satt på ein benk og åt dei, og hadde ring-på-spring tilbake. Ikkje rart eg vert tjukkare.
Skal moglegvis på stranda i løpet av veka:) Negativt fordi det betyr bikini, og positivt fordi det er strand.
På fredag var eg ute med ein gjeng frå klassen. Me var 8 stk som åt på kinarestaurant. Ikkje dyrt akkurat. Me spleiste, og betalte 7 euro kvar. Det var for ein rett til kvar, ei vassflaske, to cola-ar og tre mugger Sangria (den einaste vinen eg kan seie er god, faktisk). Altså 60 kr på kvar.
Etterpå gjekk me til parken. Ungdom her har like lite å finne på i helgene, så då sit dei i parken og drikk. Er sikkert ekstra low-life her, fordi det aldri hender noko her.
Jaja, me var innom supermarknaden ved siden av parken for å kjøpe drikke. Eg er fascinert. Det er 16årsgrense her, og dei bryr seg ikkje uansett. Du går inn, finn hylla med sprit (alt er inne i matbutikken) og du kjøper det du vil, skremmande billeg så klart (eg siterer; Bacardi for 12 euro- ca 100 kr) og går ut og drikk det.
Jaja. Eg er fornufitg og holdt meg frå det. Familien sa at dei veit dei kan stole på meg, og gir meg ikkje nokre innetider, så då må eg jo bevise at eg er ansvarleg, så eg var heime, klinkande edru kvart på tolv.
Eg har totalforbud mot å gå åleine om kveldande, så anten må eg verte henta, eller så må eg få følgje heim. Eg tenkte at dei andre sikkert heller ville ha det gøy enn å gå med meg, så eg tenkte å sende melding om å verte henta, men neida, då stod plutseleg alle gutane frå klassen der og ville følgje meg. Dei er verkeleg ansvarlege her.
Det endte med at Hugo fulgte meg heim, for han hadde spørt om eg ville vere med, og då var det hans ansvar å få meg heim. Ta den, dykk heime^^ Ligg nokre hakk bak på gentlemanskalaen;)
På laurdag hadde David bursdag - 9 år. Me brukte heile formiddagen på å stelle i stand selskapet hans i kjellaren. Ganske unaudsynt, då ungane etter ti min hadde øydelagt alt. God tid, sa du?
Selskapet skulle byrje kl 2, og klokka 3 kom den første ungen. Klokka var nærmare 4 før alle var der. På den andre sida gjekk dei aldri heim igjen, men var til rundt kl 10.
Midt på laurdagen kom Pedro, sonen til Louisa, nabodama med kattar, og nevøen hans med ein bag med gratis stæsj og startnummer. Startnummer? Jau, det var det løpet Mâe hadde snakka om at me skulle delta i, over ei bru. Eg opna ein reklame, og leser fyrste linja. "Halvmaraton i Lisboa, 17 km". What! Sånt skjer når du berre forstår delvis kva folk seier. Brukte eit par timar på å irritere meg og lure på å bli sjuk neste dag, men det viste seg at eg skulle springe mini-maraton, berre 8 km.
Eg har forandra meg allereie. I Noreg hadde eg aldri gjort noko slikt, trur eg. Her, før eg visste ordet av det, sat eg i bilen med to menn eg ikkje hadde prata med før kl halv 8 om morgonen, på veg mot et gigantisk løp over Vasco da Gama-brua i Lisboa, med direktesending på TV og greier.
Køyrde inn i Lisboa over Ponte de 25. Abril med sola i ryggen. Den byen er så vakker. Fekk sånn "kan klare alt"-kjensle, og hadde lyst til å hyle av fryd.
Eg trur det var ca 15000 stk med på løpet. Eg trudde ikkje det fanst så mange menneske. Det krelte verkeleg, og eg brukte heile løpet på å springe forbi folk. Sprang fortare enn alle eg såg, og kom likevel ikkje heilt fram. Utruleg folkemengd.
Kom i mål på omlag 52:15, dyvvåt av sveitte. Kunne gjort det betre, men det var for mange folk, og kom litt for brått på.
Heldigvis fann nevøen meg (veit enno ikkje kva han heiter). Han er 17 og me sleit litt med å finne tilbake til bilen, men greide det dog til slutt. Far hans jobbar hos det selskapet som er hovudsponsor for sånne løp, og difor får han tre gratis plassar - han, Pedro og eg - kvar gong. Eg har sagt ja til å dra til Porto i oktober for å vere med på løp der og. Ja, skjer rare ting når du er på utveksling.
Då eg kom tilbake, dusja eg, og åt middag hos Louisa i lag med dei to og den vakre dottera til Pedro - Mariana på 8. Koseleg. Etterpå såg me "Meet the Robinsons" der. Eg vart sjuk.
Mangel på søvn, løpet og evt smitte frå Dúlio førte til at eg endte opp med feber og vondt i hovudet og kraftig forkjøling. Er framleis småsjuk, men er på betringens veg, heldigvis.
Eg må beklage eventuelle skrivefeil og feilformuleringar. No har det gått tre veker sidan eg prata norsk sist, og ellers har eg berre sagt "hurpe" og "kossen går det?" på norsk til læreviljuge klassekameratar.
Eg veit ikkje kva språk eg tenkjer på eingang (Det er det eg seier, Linda!). Har etterkvert blitt ein reser i engelsk (treng ikkje dra til USA for å bli det) og den siste veka har eg så smått begynt å prate. Det er ein fantastisk lettelse å faktisk kunne følgje med på ein diskusjon og fatte kva dei seier. No forstår eg nesten alt. På veg heim frå skulen fulgte eg med Pedro, den ultimate nerden i klassen, og han babla om alt fra merkelege kampsportar til religion, og eg forstod:) Det er så deilig. Og greier stort sett å gjere meg forstått no, sjølv om eg ikkje heilt kan verbtidene (er unnskyldt. Det er ca tjue.).
Så om ikkje lenge skal det nok gå så fint, så:)
Orddeling her er ikkje noko problem - dei har aldri funne ut korleis dei skal settast saman;
espingarda de pressâo de ar - luftgevær
relógio de pulso de ouro - gullarmbåndsur
Snakk om å gjere det tungvint.
Hår: eg trur 60% av gutane har hanekam/Kristian Kjelling-sveis med kort på sidene og lenger frå panna og bak.
Mobil er det viktigaste. Å ha ein kul mobil er svæææært viktig. Eg drit i det, og bruker min delvis oppslitte Nokia, men alle eg ser har ein eller annan fancy sak dei sit og knottar på. Ikkje spør meg kvifor akkurat det skulle vere kult, men slik er det.
Hallvard saknar meg. Så koseleg:) Saknar deg og;)
Eg bør vel sove nå. Ingen streik i morgon, så eg må nok opp til vanleg tid, sjølv om me neppe har historielærar. Han har ein tendens til aldri å vere der, så me spelar kort på caféen. Sløs av tid, for eg ville heller sove.
Alt står bra til her:)
Skriv ikkje så ofte, for eg gidder ikkje bruke så masse tid på det, så tek heller eit langt innlegg ein gong ibland.
Nøgd Eirin? :)
Abonner på:
Innlegg (Atom)
